Xander de Buisonjé is een aanstekelijk mens. Als hij praat doet hij dat met zijn hele lichaam. Als hij lacht is dat in elke hoek van het restaurant waar we zitten te horen. Als hij eet, geniet hij daar zichtbaar van. Een gretig, gulzig, geestdriftig mens. Waarschijnlijk op alle vlakken. Het is moeilijk voor te stellen dat welke vrouw dan ook zo naïef kan zijn te geloven dat ze deze man voor zichzelf kan houden. De Buisonjé straalt stoutigheid uit in elke beweging die hij maakt. Als hij op een gegeven moment terug komt van het toilet, wordt hij aangehouden door een vrouw die aan tafel zit met vijf mannen. Hij bukt zich en schrijft iets op haar buik. Een lachsalvo klinkt op van de tafel en alle mannen trekken hun portemonnee en geven de vrouw tien euro. Weddenschapje. Grinnikend schuift Xander weer aan tafel. Vandaag zei mijn kleine kereltje voor het eerst papa tegen me, Tot nu toe noemde hij iedereen, inclusief mijzelf, mama. Maar vandaag dus, door de telefoon, ineens papa. Dan moet je dus janken gewoon. Sem is geweldig. Slim, kijkt goed uit zijn koppie, zit lekker in zijn vel. Geen centje pijn met dat jochie. Hij lijkt op zijn vader, haha.

 

IJdeltuit.
Nee, zonder dollen. Hij is een hele mooie mix van Wendy en mij. Het is fifty-fifty verdeeld. Vind ik wel mooi.

 

Had je verwacht dat je het zo leuk zou vinden?
Ja, ik heb iets met kinderen. Altijd gehad. Ik wist altijd dat ik vader zou worden. Ik had vroeger altijd al een zwak voor kinderen, maar ook voor bejaarden. Die wilde ik altijd helpen. Niet echt een stoer verhaal trouwens.

 

Je bent een man van extremen.

Dat sowieso. Ik ga niet heel vaak uit, maar als ik ga dan gaan ook alle registers open en gaat de rem er helemaal af.

Geen zelfbeheersing?
nee. Geen enkele. Dat heeft niet smet mijn opvoeding te maken. Dat zit er gewoon in bij mij. Mijn pa is ook een ongelofelijke losbol, dat weet ik gewoon. Ik ben veel in Gent tegenwoordig, bij mijn Belgische producer Ronald Vanhuffel, die ook vier platen van Blof heeft gedaan en die de laatste plaat van Volumia! en mijn soloplaat heeft geproduceerd. Als ik bij hem ben, kijken we vaak The Sopranos, die serie vind ik helemaal te gek, en dan zetten we een fles whisky op tafel en gaan we met zn tweeën helemaal naar de kloten tot een uur of vier s´nachts.

 

 Waar gaat het gesprek dan over?

Wij hebben het veel over muziek. Ik merk dat mijn echte vrienden mannen zijn waarmee ik het heel weinig heb over vrouwen. Dat hebben we niet nodig. We hebben genoeg met elkaar gemeen dat we ons met elkaar kunnen vermaken zonder dat we van die kroegtijgerverhalen nodig hebben om onze ego´s op te vijzelen.

 

Waarom ben je eigenlijk zo anders dan de liedjes die je schrijft? Je bent een wild, ontembaar mannetjesdier en dan schrijf je van die zoetsappige meisjesliedjes.
Dit is precies wat een van mijn muzikale helden, Dany Lademacher, tegen me zei de eerste keer dat ik hem sprak. Tussen wie ik ben in het echte leven, op het podium en hoe ik overkom via de radiohitjes zit inderdaad een wereld van verschil. Ik probeer dat nu dichter bij elkaar te brengen. Kijk, ik heb natuurlijk een extreem romantische kant. Maar dat is één kant van mij. En alleen die kant heb ik nog kunnen laten zien tot nu toe. Er stonden op de eerste Volumia!-plaat ook wel liedjes in de trant van ik was effe haar naam kwijt, maar ja, die nummers werden niet uitgekozen als single.

 

Wat dat betreft is je grote ontmaskering goed nieuws voor muzikaal Nederland, toch? De echte Xander mag nu eindelijk opstaan.
Het is allemaal niet zo slecht. Ik hoef niet meer de perfecte schoonzoon uit te hangen. Eigenlijk is het voor mij best goed geweest. Ik ben op een hele heftige manier achter een bepaalde waarheid gekomen. Voor Wendy was het niet goed, voor mijn ouders en haar ouders ook niet. Maar voor mij wel. Dat ik dit heb meegemaakt op die manier. En dat ik daar toch doorheen ben gekomen zonder aan kracht te boeten. Het heeft me alleen maar sterker gemaakt.

Gelukkig ben je niet sorry gaan zeggen. Al die mannen die, na een privé-misstap, publiekelijk spijt gaan betuigen over iets waareigenlijk niemand een moer mee te maken heeft.
Ik heb sorry gezegd tegen de mensen die het betrof. En tegen niemand anders. Zo een Oudkerk ook. Eigenlijk een schande wat ze die man hebben aangedaan. Ik kan me beter identificeren met een politicus die toegeeft dat hij zo nu en dan een pornosite bekijkt dan iemand die zegt dat hij dat nooit doet. Want die liegt. En waarom zou hij er niet voer mogen praten? Ik vind dat hypocriet.

 

Nederland is behoorlijk preuts voor een land waar alles kan en mag.
Het heeft niet echt met preuts te maken, denk ik. Er is veel afgunst in Nederland. En dit soort dingen worden aangegrepen door jaloerse lieden die het aan kracht ontbreekt om een echte aanval op iemand te openen. Zo een schandaal is een prima wapen om een man, die het eigenlijk heel goed doet, aan het kruis te nagelen. Puur en alleen omdat hij het goed doet. Bij mij kwam de aanval ook van alle kanten. En ik voelde dat er een hoop afgunst meespeelde. Ik ben tijdens die hele mediatoestand een beetje gaan schuilen in België en daar heb ik mijn eigen dingen gedaan. En lekker muziek gemaakt. De uitdrukking de tol van de roem is volgens mij uitgevonden door afgunstige lieden. In het begin maakten ze me meer dan ik eigenlijk was. En later maakten ze me minder dan ik eigenlijk was. Ik ben gewoon net zo een doorsnee als iedere andere man. Je moet sterk in je schoenen staan om geen speelbal te worden van  platenmaatschappijen en media. Ik geloof dat ik die test wel heb doorstaan. Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel van me against the world en dat vond ik eerlijk gezegd wel mooi. K dacht nu zal ik godverdomme laten zien dat ik geen loser ben. Vroeger was ik een allemansvriend.  Wilde ik door iedereen leuk gevonden worden. Daar ben ik gelukkig ook vanaf. Dat behaagzieke. Vind je me niet leuk? Jammer dan. Ik kan niet iedereen pleasen. Wat een bevrijding. Lekker.

Eigenlijk ben je al wijs voor een ventje van 30.

Ja, ik zei dat tegen mijn ouders ook. Laat mij die midlifecrisis maar vervroegd krijgen, dan ben ik daar vanaf. Soms heb ik het gevoel dat ik 15, 25, 35, 45 en 55 jaar tegelijk ben. Niet dat ik schizofreen ben of zoiets, maar ik heb wel ´last´van subpersonen. Ik ben superemotioneel en soms leef ik drie levens op één dag.

 

Je bent inderdaad een beetje ADHD vind ik.
Ja, enorm. Ik ben heel druk. Manuëla (Kemp, red.) zegt altijd dat ik eruit zie als een aap op het podium. Met die iets te lange armen en die wat sullige bewegingen. Ik geloof niet in God. Ik geloof in de evolutie. Sommige mensen zijn de apen al ver vooruit. En andere, zoals ik, slechts een paar stappen. Sommige mensen worden ook erg moe als ze mij zien optreden. Soms, als we aan het rocken zijn en het voelt lekker, kijken we elkaar aan en roepen we keihard Pornooooo! tegen elkaar. Muziek maken is pure geilheid. Met zo een rocker als Lademacher erbij helemaal.

 

Heb je Brood gekend?

Ja, een klein beetje. We hebben een keer een kleedkamer gedeeld. We vonden elkaar wel leuk. Dany Lademacher zegt weleens tegen mij: Je bent net Herman zonder drugs. Ik heb één keer met The Wild Romance Saturday Night gespeeld op de TMF Awards omdat Herman de Lifetime Achievement had gewonnen. Kicken! Al die doorleefde koppen. Mooi vind ik dat.

 

Genoeg drugs doet wonderen.

Ik ben geen drugsjongen. Ik gebruik geen dope.

 

Als jij dope gaat gebruiken

Dan heb ik een probleem.

 

Dan heeft Nederland een probleem.
Haha ik begrijp wat je bedoelt. Als ik één Red Bull drink dan word ik helemaal gek. Sinds ik Sem heb, is dat trouwens minder geworden. Dat ongecontroleerde. Ik ben nu toch vader. Ik leer veel van dat ventje.

 

Hoe is de verdeling?

Ik heb hem eens in de twee weken een weekeind maar dat is het basisschema. Wendy heeft het nu heel druk, dus ik spring veel in. Vanmorgen belde ze bijvoorbeeld dat ze drie dagen naar het buitenland moest en of ik Sem drie dagen kon hebben. Zo relaxed gaat het nu. Kijk, ik hou van haar en zij houdt van mij. Alleen op een andere manier nu. We zijn allebei van dat ongemakkelijke af.

 

Heb je geen nare teksten naar je hoofd gehad op straat?

Nee, niet echt vaak. Nou, ik heb het één keer met een Marokkaan het woord Marokkaan klinkt verdorie bijna als een scheldwoord gehad. Die riep, vreemdganger naar me. Toen schreeuwde ik allochtoon terug.

 

Oeps.
Nou, zo oeps is het niet. Hij noemt mij bij mijn naam. En ik noem hem bij zijn naam. Heel normaal eigenlijk. Maar dat trok hij toch niet. Dus hij draaide zich om. Ik liep naar hem toe en zei: Laten we hier nou boven staan. Wat heeft het voor jou voor zin dit nou te roepen? Ik kan ook vreselijke dingen over jouw moeder gaan zeggen nu. Laten we dat nou maar niet doen. Toen hield hij op.

 

Ben je boos geweest op Nederland? Of op jezelf?

Nee, op beide niet. Ik ben wel boos geweest op de pers. Het publiek was oké. Als je eens wist hoe vaak mannen in mijn oor hebben gefluisterd dat ze me wel begrijpen. Ik heb veel sympathiebetuigingen gehad. Niet dat ik daar nou zo op zat te wachten. Ik had enorme behoefte om het helemaal alleen mee te maken, te voelen, er conclusies aan te binden. Ik wilde leren.

 

Wat heb je dan geleerd?

Niet eens of het goed of fout was. Ik heb veel geleerd over de mensen om me heen. Ik heb ontdekt wie mijn echte vrienden waren en welke mensen je alleen maar bellen als je in de hitparade staat. En weet je waar het allemaal goed voor is geweest? Ik ben nu los. Ik ben vrij. Men heeft gezien wie ik ben. Ik kan mezelf zijn en lekker van het leven gaan genieten. En ik steek graag de draak met mezelf en met mijn reputatie. Ik zing bijvoorbeeld nog steeds het liedje Het Is Over. Ik was twintig toen ik het schreef. Daarin staat de tekst: Ik heb je nooit bedrogen/ Keek altijd recht in je ogen/ Kon altijd zeggen wat ik wou/ Keek nooit naar andere vrouwen/ We zeiden dat we gingen trouwen. Als ik dat nu zing, staat dat in een totaal andere context. En ik kan niet laten om na Ik keek nooit naar andere vrouwen mijn ogen open te doen en naar alle meisjes in de zaal te staren. En dan ligt iedereen dubbel. De aanval is de beste verdediging.